Rekuiem për ndërgjegjen
Ditën kur e varrosëm ndërgjegjen
Arkivoli notoi mbi turmën boshe
Valët shfaqnin vetminë e trishtuar
Era u hutua e pastaj ra në heshtje
Mendime të zymta dhe të grisura
Luanin në teatrin e fateve njerëzore
Në grim fshihej shpirti i rraskapitur
Fjalët vetëtuan nga një qiell pa yje
Dhe në të gjitha anët e pamundura
Hija e lehtë kalonte këmbëzbathur
Duke shkelur mbi qartësinë e lirisë
Duke e mbytur zhurmën e hapave
Më pas nata rrodhi pikë pas pike
Hëna u mbulua me jonet e mpirjes
Ditën kur asaj i dhamë lamtumirën
Nuk mbeti më tjetër pos dhimbjes
