Në malin e heshtur ku qielli shpalos
Natën e rëndë që pëshpëritë ndër hije
Dhe gjethin e fishkur si një shpirt i tretur
Nën strehën e mugët të degëve që bie
Dhe korijet ngrihen me zemra të vrara
Me dhimbje lotojnë në dritën e ftohtë
Britma fëmijësh që jehojnë të mbytura
Në klithmat e kohës mbetur dhe sot
Ata me dhunë i nxorën nga shtëpitë
Pleq e të rinj me duar të lidhura
Rrugicat e gurta qanin me trishtim
Nëpër shtigjet pa skaj të humbura
Ata ecnin nën qiellin e errët pa dritë
Rrugës së malit fatit që s’kishte kthim
Dhe retë zbrisnin furishëm në tokë
Duke ndjekur njëra-tjetrën me tërbim
Koha ngrinte ndjenjat flisnin në heshtje
Jeta ndalet dhe rrah muret me mallkim
Urrejtjet përflaken pranë egërsirave
Dhe bjeshkët shfrenin duf e nënçmim
“Hapni gropën!” urdhri bie si vetëtimë
Një lopatë fundoset në tokën e lodhur
Një tjetër e ndjek pastaj një tjetër
Dhe varri i kobshëm gjithnjë hapet
Nën dritën e zbehtë fytyrat zverdhen
Dhe duart e dridhura e hedhin dheun
Një plak psherëtin një grua lutet tutje
Një djalë i ri shtrëngon dhëmbët
Fëmija i vogël kapet pas nënës
Shikon egërsirat me sy të frikshëm
Dorë e rëndë e shkëput atë nga prehri
Një britmë e humbur në mjegull tretet
Gjunjët mbi dhé fytyrat mbi baltë
Dhe dora vrastare mbërthen armën
Një britmë e fëmijës shpohet si thikë
Në llahtarin e natës që s’ka të ndalur
“Dhe krismat bien: një, dy, tre…”
Shpirtrat thyhen si qelqi mbi dhe
Trupat përplasen toka i mbulon
Gjaku flet dhe akuzon si një rrëke
Era vajton si një nënë e cila qante
Gjethet e vrara sot bien mbi varr
Lumenjtë rrjedhin me ngjyrë gjaku
Të natës pa yje nën qiellin e vrarë
Dhe nata mbyllet si një derë e hekurt
Yjet e trembur fshihen diku mes reve
Toka dridhet nën hapa të rënduar
Mes lotëve të vakët bota seç thyhet
Në fushën pa emër ulërinë stuhia
Në gjirin e saj ruan ankthin e zgjuar
Trupat e vegjël që shtriheshin në tokë
Në natën e krimit me makth rënduar
Por toka s’i mban plagët përjetë
Në gjoksin e saj si këngë që s’mbaron
Gjithë dhimbja shtrihet si det në jetë
Në qiellin e lirisë që plagët i kujton
Kush do flasë për këtë natë të zezë
Kush do rrëfejë për ata që mbetën
Në ato shtigje era nuk fshiu gjurmët
As gurët kurrë s’i shlyejnë dhembjet
