Shumë vite më parë, unë dhe miku im i mirë qëndronim në mes të oborrit të zbrazët të spitalit. Ishte një ditë me re të dendura. Retë ishin të rënda, të ulëta, sikur po përpiqeshin të mbulonin çdo dritë që mund të çante rrugën përmes tyre. Era nuk frynte, por ajri mbante ende një freski të lagësht, një lloj pezullimi të heshtur.
Ishte një vend i çuditshëm, i ngrirë mes funksionalitetit dhe harresës. Një oborr me hapësirë, ku gjithçka dukej se kishte një qëllim të ftohtë. Asgjë e mrekullueshme, asgjë e bukur, thjesht mure, dritare të heshtura dhe një asfalt gri që nuk e njihte diellin. Miku im qëndronte pranë meje dhe tymoste një cigare. Duart e tij ishin futur në xhepat e xhaketës së hollë. Nuk e di nëse ai ndiente të ftohtë, apo thjesht ishte humbur nëpër kujtime.
Ndërsa prisnim makinën, vështrimi më iku përtej murit, përtej rrugës. Dhe atje, në një cep të vogël të botës që ende kishte guxim të lulëzonte, në majën e një peme pashë një lule të bardhë. Dukej si një lule molle. Ishte një shpërthim i papritur drite mes të gjithë asaj monotonie. Ajo pemë nuk i përkiste askujt. Nuk ishte pjesë e ndonjë kopshti të rregulluar, dhe dukej se nuk ishte e kujdesur nga dora e njeriut. Ajo ishte aty, e egër, e lirë…
Nuk mund ta shpjegoj pse, por ajo pamje më goditi. Ishte një kujtim që u ngulit thellë brenda meje, një imazh që tani e mbaj me vete si një karficë të vogël të bardhë mbi xhaketën gri të asaj dite. Ndoshta me kalimin e viteve, ajo do të zbehet, siç zbehen shumë gjëra në jetë. Por edhe nëse ndodh, nuk ka asgjë të keqe. Sepse, për një moment, ajo pemë me atë bardhësi mbi majë, më tregoi se bukuria e jetës mund të gjendet edhe në vendet më të ftohta, edhe në ditët më të heshtura.
